Pff, klink ik heel oud als ik zeg dat de tijd hard gaat? Ja oké, ik klink oud. Maar even serieus, soms heb ik zó vaak momenten waarop ik ik denk: “Wow is dat alweer een jaar geleden?” Ik zat pas in de auto en bedacht me dat ik nu met een heel ander perspectief kijk naar tijd. Anders dan vroeger. Toen ik op school zat dacht ik in vakanties. Nog zoveel weken tot de herfstvakantie, zomervakantie..

Tegenwoordig ben ik me bewuster van tijd. Een collega die vertrekt voor een driemaandelijkse reis en weer terug is voor je het doorhebt. En jij zelf maar denken aan het moment dat je dat ooit zelf zou gaan doen en hoelang je dan wel niet weg bent.. Dat valt dan toch even tegen ;-)

Tijd is zo relatief

In de titel geef ik aan dat ik de tijd zo snel vind gaan, maar ik heb ook heus wel momenten (gehad) dat ik echt dacht: “Hoelang nog!” De twee weken voor je vakantie kun je er vaak zóveel zin hebben je gewone werk je allemaal veel te langzaam gaat. Terwijl de vakantie zelf (die ook twee weken duurt) voor je gevoel in een mum van tijd voorbij is.

Tijd is elke keer anders, het ligt er heel erg aan in welk perspectief je het plaatst. Soms heb ik het idee dat ik Edwin al het grootste deel van mijn leven ken, terwijl we eigenlijk ‘nog maar 3 jaar’ een relatie hebben. De ene keer vind ik het jammer dat wij sommige dingen niet samen hebben meegemaakt, maar als ik bedenk hoeveel jaar we nog samen hopen mogen te zijn. En wat ons nog allemaal te wachten staat. Dan hebben we nog heel wat jaren te gaan.

#quarterlifecrisis?

Nee hoor, gelukkig heb ik daar geen last van! Tenminste, niet zoals je het nu veel om je heen leest – twintigers die in een burn out terecht komen omdat ze op een punt zijn gekomen dat ze het even niet weten. Dat betekent niet dat ik nooit tegen bepaalde dingen aan ben gelopen. Helemaal toen ik net afgestudeerd was; wat ga je doen? Meteen aan het werk? Eerst vrij zijn? Reizen? Of misschien toch verder studeren? Bang om een verkeerde keuze maken. Alsof die keuze voor de rest van je leven bepaalt wat je gaat doen. Ook ik heb een jaar geleden gekozen om iets anders te gaan doen. Ik werd angstig van het idee dat, als ik niet op dat moment zou zeggen dat het niet bij mij paste, ik het nooit zou durven en er voor de rest van mijn leven zou blijven. Onzin natuurlijk, maar op dat moment voelen beide keuzes als een falen. Gelukkig ben ik op dit moment heel erg happy met wat ik doe. Geen enkele baan is perfect, maar juist doordat ik mijn hart gevolgd heb weet ik nu dat je altijd ieder moment je gevoel kan (en moet!) volgen.

Respect als je dit allemaal gelezen hebt haha! Even nieuwsgierig, wie denkt er ook wel eens zo filosofisch na over haar leven?